Читать книгу «У снягах драмае вясна» онлайн.
Той, каго пакінулі, звычайна можа стаяць увесь перапынак і чакаць.
Берасневіч усміхнуўся і пайшоў да сваіх.
- Ну што ж, браткі, давайце пачнем. Вы, дзяўчаты, будзеце унь туды цэглу насіць. Папярэджваю, запалу павінна хапіць на шэсць гадзін. Цагліны старыя, цяжкія, кожная кілаграмы па тры-чатыры, так што больш як па дзесяць цаглін на насілы не браць. А то тут ёсць такія, у гарачай вадзе купаныя, падарвуцца яшчэ. А мы будзем рабіць так: вось гэты дзесятак зараз будзе скідваць гэтыя пліты зверху, а астатнія будуць цягаць. Папярэджваю, пад скляпенні не хадзіць. Крышаную цэглу адтуль будзем выбіраць пасля... Ну, пачынаем...
Ён узяў лом і з такой сілаю грохнуў ім па закраіне адной пліты, што ржавая арматура парвалася і вялізная камлыга абурылася, пацягнула за сабою яшчэ дзве ці тры.
За Берасневічам пачалі і астатнія. Крышылі ламамі каменне, скідвалі бетонныя камлыгі, цягнулі іх, як мурашкі.
- Гэй, шабадранцы! - крычаў Янка. - Да-а-вай, давай!
Відовішча было сапраўды фантастычнае. Паўсюль латкі, а то й проста дзіркі (апранулі, вядома, самае горшае), на тварах асеў пыл ад цэглы. Ці то індзейцы, ці то зграя катаржнікаў.
Хутка кашулі з торсаў пачалі знікаць, ільснілася потам бронзавая скура.
Берасневіч з насалодаю адчуваў, як ходзяць пад скурай грудкі мускулаў, як вызвалена дыхаюць грудзі, як адчуваеш цалкам сваё здаровае, моцнае цела.
- Давай! Давай! Давай! - бадзёрыў Янка.- Ану ўзялі! Ану ўдарылі! Хло-опчыкі! Д-давайІ Г-гахнем!
Цэгла лётала ў паветры, бурыліся глыбы. Пачалося ўжо ап'яненне, калі не заўважаеш стомы, не заўважаеш збітых пальцаў, калі прыходзіць "другое дыханне" працы.
Цераз якіх-небудзь чатыры гадзіны гэты край катлавіны выглядаў так, быццам тут рыўся вялізны крот. Гара цэглы пад дрэвамі расла.
Селі адпачыць і пад'есці. Вясёлы Маркіч, вочы якога абрэзаліся ад стомы, пачаў падначваць Сяляўку. Паказваючы кавалкам кілбасы на ход у адно з сутарэнняў, скляпенне якога вісела на арматуры і часткова на цагляным стаўбуры, ён сказаў абыякава:
- Вось, Рыгор, ты гэта ўсё адным ударам лома - здохні, а не адаб'еш.
Сяляўка, які нават паружавеў ад працы і адчуваў сябе нязвыкла добра і нават "самастойна", паглядзеў на скляпенне, якое вісела сярэдзінаю ўніз, і сказаў:
- Каб не стаўбур, абавязкова абурыў бы. Адным ударам.
- Адкуль гэта ў цябе спрыт такі, дзетухна?
- Мы віцебскія, мы грабары.
- Грабары? - прыемна здзівіўся Маркіч. - Ах, грабары! Ну тады ясна... Мы ўсё можам: асіну сячы, ямы капаць, бульбу есці. Нават гарэлку можам піць не як усе: набгом... са шклянкі.
Худы, але жылаваты Сяляўка не крыўдзіўся. Ён пайшоў да сутарэння, ударыў па стаўбуру кіркаю, вярнуўся, сеў і толькі тады разважліва сказаў:
- Стаўбур пахіліўся. Калі б выбіць з яго дзве-тры цагліны, дык я, можа, і са стаўбуром абурыў бы.
- Эх ты, а яшчэ кажаш: мы, маўляў, з Віцебшчыны, мы грабары. Тут, маўляў, у чужой краіне так не могуць.
Сяляўка толькі плячыма паціснуў. Берасневіч перабіў спрачальнікаў:
- Кіньце, хлопцы. Дурная гэта спрэчка, скажу я вам.
Можа, калі б сказаў гэта хтосьці іншы, Маркіч і паслухаўся б, але тут трэба было пакінуць апошняе слова за сабою. І ён сказаў:
- Ну што ж, баягуз такім і застанецца.
Берасневiч не адказаў i перавёў вочы на Алёнку. Закураная пылам, у нейкай чырвонай хустачцы на галаве, яна, вiдаць, вельмi стамiлася, але паглядзела на яго, усмiхнулася. Не было нiчога даражэй на свеце за гэтую стомленую i любую ўсмешку. I ўбор гэты вельмi ёй пасаваў. Ён
Ён глянуў на сябе - сапраўднае пудзіла. Порткі на каленях рэдкія, як сіта, адзін бот просіць кашы, кашуля расхрыстаная, на руках, ад напругі, надуліся жылы, у галаве, напэўна, нягледзячы на шапку, сем пудоў пяску.
Ці то чалавек пасля караблекрушэння, ці то беглы аўстралійскі катаржнік з бульварных раманаў.
І ён ціха спытаў Алёнку: